به نام خداوند جان و خرد
انسان هوشمند از هزاران سال پیش آموخته است که برای مانایی، زیستن و بهتر زیستن، راهی جز گسترش دانش و آگاهی خود از جهان و سپس تسلط بر آن ندارد. او ناگزیر بوده است که پیوسته مشاهده کند، فرضیه بسازد، بیآزماید، نتایج آن را تحلیل کند، دستاوردهای حاصل را به کار بندد و باز بر اساس مشاهدات نو فرضیه های جدیدتر بسازد و آنها را نیز بیآزماید.
در بستر این چرخه دائمی پژوهش وکاربست نتایج آن به تدریج فنون نو خلق شده و ابزار جدید راه خود را به زندگانی انسان هوشمند باز کرده است.